Waar ik vandaan kom. Een grove schets.

Van jongs af aan voelde ik me onbegrepen.
Ik groeide op in een omgeving waar geen ruimte was voor mijn persoonlijkheid. Hoe hard ik ook mijn best deed om te voldoen aan alle verwachtingen, het maakte geen enkel verschil. Om te overleven moest ik daarom letterlijk verdwijnen. Mijn beschermlaag werd dikker en vulde zich met overtuigingen, patronen en beelden.

Al jong kon ik analyseren en reflecteren en stelde ik mezelf en mijn omgeving diepgaande vragen. Dit werd niet gewaardeerd: ik werd bestempeld als een brutaal, lastig, onaangepast en raar kind. Waarom er zo op mij werd gereageerd begreep ik niet, ik deed immers alles wat er van mij gevraagd werd.
Ik ging op onderzoek uit: dat maakte me wijzer maar helder werd het niet. Integendeel, ik ontving wederom afwijzing – ook van de mensen die ik in vertrouwen had genomen. Gevoelens van ongenoegen die al aanwezig waren werden hierdoor versterkt, net als de conclusie dat ik niet goed genoeg was. Daarom besloot ik professionele hulp te zoeken.
Rond mijn veertiende jaar belandde ik op eigen verzoek bij mijn eerste reguliere hulpverlening.

In die jaren onderzocht ik alle aspecten van mezelf binnen de wereld van de psychologie: van Maatschappelijk Werk en Psychotherapie tot Groepswerk, Contextuele Therapie en Haptonomie. Elk traject was pittig en werd op hoge toon afgesloten, maar na korte tijd kwam ik steeds weer terug bij die diepe gevoelens van ongenoegen.

De Haptonomie was een omslagpunt. Tot dan toe had ik voornamelijk gewerkt aan mijn denken, gedrag en handelen en niet echt aan mijn lichaam en ziel. Dit was het startpunt van mijn zoektocht binnen de alternatieve wereld, het spirituele pad: van Reiki , Regressietherapie en Readings, via Emotioneel Lichaamswerk, Mantra’s en Meditatie naar Tantra, Massage en Innerlijk Kind Werk. Ik ont-dekte een grote wereld aan innerlijkheid en leerde mezelf omarmen met alles wat er was. Ik ging door donkere en emotionele dalen van woede, angst en paniek en zat in diepe putten van eenzaamheid en verlating. Ik leerde vergeven en mezelf lief te hebben, te vertrouwen op het Leven en leven in het Nu. Ik brak mijn oude ik af, onthechtte mezelf van overtuigingen, beelden en rollen en bouwde mezelf from scratch opnieuw op. Ik volgde meerdere opleidingen (w.o. Massage [Erica Heijnen-Rebalancer] en Innerlijk Kind Integratie Therapie) en vervulde een oud verlangen door mijn studie Klassieke Zang aan het Conservatorium af te maken. Maar het diepe gevoel van ongenoegen bleef – hoewel ik dat ontelbare keren recht in de ogen had gekeken, had uitgenodigd, omarmd en ook liefhad.

Terwijl er in de periode daarna van alles in mijn wereld instortte (werk, financiën, relaties, gezondheid), bezag ik mezelf en mijn herwonnen authenticiteit. Ik Wist dat ik de afgelopen decennia werkelijk alles had onderzocht, doorleefd, omarmd en verinnerlijkt. Het had mij heel gemaakt en vrij. En toch… Het diepe gevoel van ongenoegen kwam steeds dwingender aan de oppervlakte. Het had me allang niet meer in zijn greep en ik werd er ook niet meer door overweldigd, maar het zorgde toch voor nieuwe twijfels. Had ik dan tóch nog iets over het hoofd gezien? Kon ik dus niet écht Vertrouwen? Maar antwoorden had ik niet meer, en de hulplijnen waren allang geraadpleegd.

Toen kwam het grote niets. De plek waar niet eens meer vertrouwen aanwezig was. Waar was alles nu? Dit was een diepe, zwarte, donkere put. Uitzichtloos, leeg, zonder hoop en diep, diep eenzaam. Zonder enig houvast. Er was niets. Alleen ik en mijn pure wanhoop. Ik kon niet anders dan met mezelf zijn, gevangen in een gevoel van totale uitzichtloosheid. En dat heb ik dus ‘maar’ gedaan. Ik ben blijven staan – daar – in die diepe modder. Schreeuwend en huilend. Woedend om wat er was.

En toen werd het uiteindelijk stil. Totale onthechting op het diepste niveau was ingezet en er volgde een lange periode van diepe rouw om het ‘verlies’ van alles. Het alles wat ik herwonnen had: mijn Zijn. Ik stierf aan het Leven.

Langzamerhand werd mijn ruimte voelbaarder en ontstond er stilletjes aan een diepere rust en vrede. Niets deed er meer toe. Alles was zoals het was. Vanuit deze kale plek kon ik eindelijk mijn hele ruimte innemen. Mezelf vullen met wie ik was. Ik leerde met álles te zijn, zelfs met het grote niet weten. En dat is Rijkdom.
Niets is belangrijk of onbelangrijk. Niets heeft waarde of is waardeloos. Het Is.

In deze verworven Vrijheid ontdekte ik mijn hoogbegaafdheid. Dat veranderde niet wie ik al was – de vele begaafdheden had ik al (h)erkend – maar het hielp mijn oorspronkelijkheid definitief in te dalen, te settelen en te verankeren omdat de context nu glashelder was. Letterlijk alles viel – als in een slurpende flits – op z'n plek. Ik had helemaal nooit een probleem gehad: alles was gerelateerd aan deze ontdekking. Een mooie sluitsteen. De cirkel was rond én verstevigd doordat de inhoud eindelijk helemaal thuis was gekomen.

Was dan alles voor niets geweest? Gelukkig niet. Aangezien ik al mijn hele leven werd afgewezen om mijn anders-zijn – maar ook vanwege de 'normale' opgelopen beschadigingen uit mijn kindertijd – was ik intern verdwenen om te kunnen overleven. Het werk van ont-mantelen, doorwerken, afbreken en vanuit daar mezelf weer ontdekken en opbouwen was voor mij een noodzaak en heeft me ervaringsdeskundig gemaakt.

En het diepe gevoel van ongenoegen? Dat viel in één klap weg.
Ongenoegen had als reactieve beschermingslaag van mijn diepste kern, in de diepste krochten liggen wachten om bevrijd te worden. Het had geschreeuwd, gegild en aan mijn deur staan rammen om duidelijk te maken dat het tijd was om thuis te komen. De bescherming was niet langer nodig en ongenoegen verdween,  zodat mijn kostbare diamant zichtbaar kon worden. Ik spoelde de modder af – eindelijk vielen we samen. De Re-Validatie kon beginnen.

∞

De strekking van mijn verhaal gaat over het (terug)vinden - d.i. bewust maken - van al jouw aspecten: je essentie, jouw inhoud. Los van labels als 'ik ben hoogbegaafd, autistisch, verlicht, uniek’.
Het gaat over jouw originaliteit in de zin van oorspronkelijkheid, ongeacht de vorm of de uitkomst. De inhoud zelf vraagt niet om labels: het Is. En échte Vrijheid laat zich niet vangen in woorden.